(( وقتی در پیشگاه الهی مودب شدی دیگر نمی گویی طبیعت، می گویی خلقت. )) این سخن استاد حضرت آیت الله جوادی آملی در درس تفسیر قرآن، سخنی پند آموز بود. مؤدب بودن در مقابل خالق اولین درس ادب است و یکی از راه های تجلی آن، تجلی در گفتار. البته طبیعت هم واژه ی زیبایی است اما کامل نیست. شاید به نوعی رها است، به بودن اشاره دارد ولی از چگونه بودن نمی گوید.

خلقت از بودن می گوید و از چگونه بودن هم می گوید. می گوید که خالقی هست که این بودن را سبب شده است. پس در هر لحظه که   می گویی خلقت، توحید را به خود و شنونده یادآوری می کنی. یادآوری می کنی که هر آنچه می بینی همه سندی از بودن اوست و نشانه ای از قدرتش، علمش، تدبیرش، رحمتش، حکمتش و جمیع صفاتش.

و او ما را به تفکر در خلقتش دعوت کرده است تا به کشف اسرار دست یابیم. قدم اول در این راه درنگ و تأمل است. چون همه عالم از آن اوست و به قول حکیمی همه ی عالم اوست و ما غرق در اوییم. پس برای درک باید تأمل کرد. باید درنگ داشت، تا پس از آن با مطالعه و آزمایش و کاوش به کشف اسرار دست یافت.

دبستان مفید با عنایت به آنچه آمد، کارگروهی با نام تأمل در خلقت در کنار سایر کارگروه های تخصصی اش ایجاد کرده است که آنچه تحت عنوان علوم تجربی در برنامه درسی رسمی کشور ارائه می شود گوشه‌ای از موضوعات تحت پوشش آن می باشد.